آقای فرهادی من دوست داشتم شما دیروز در جمع ستارگان رنگارنگ سینمای آمریکا اینهمه تنها نبودید .من دوست داشتم شما هم مثل همه فیلسمازهای دیگر هنگام شنیدن نامتان فریاد شادی سر می دادید. من دوست داشتم به جای پیمان معادی بسیار عزیر و متین ,همسر فیلمسازتان شما را همراهی می کرد و در لحظه اعلام نام فیلمتان با شما شادی می کرد چه بسا که شما را می بوسید مثل همه زنان ساده جهان که با همسرشان شادی می کنند.
اما شما مجبور بودید به تک تک جملات و حرکاتتان فکر کنید . چون شما از ایران می امدید کشوری که در ان هر فشار دستی و هر لبخند نا بهنگامی , می تواند پیراهن عثمانی باشد.
شما به ناگزیر و نا خواسته نماینده حکومتی بودید که از پیروزی شما خوشحال نیست . و دهان شما را مدام می بوید مبادا بوی دشمن داده باشید و مترصد آن است که دوربین را به کوچکترین بهانه ای از شما بستاند.
آقای فرهادی ! بارو کنید من ومردمی که از آنها تشکر کردید میدانیم که فیلمسازی ساده بودن در این کشور چه بهای گزافی دارد .
من از شما ممنونم که سیاسی نیستید! که سعی می کنید سیاسی نباشید . گرچه اگر بودید از بهای شما چیزی کم نمی شد .
اما من از شما ممنونم که سعی می کنید اصغر فرهادی فیلمساز بمانید و سعی می کنید داستان های زندگی مردمی را بسازید که مثل شما برای خندیدن باید مراقب باشند .
