در مجله ایراندخت این هفته پرونده ای هست درباره هانا آرنت و در این پرونده مقاله ای هست که دارم به مغزم فشار میارم که اسمش رو به یاد بیارم و لی نمی تونم . مجله هم الان در دسترسم نیست متاسفانه .
به هر حال در بخشی از مقاله مزبور به تفاوتهای حکومتهای ديکتاتوری(جبار) و حکومتهای توتاليتر (تمامیت خواه)-من تا حالا فکر می کردم این دو تا یکی هستند-اشاره کرده که خیلی جالبه.
به نظر هانا آرنت نشانه های اصلی حکومت توتاليتر تنهایی ,ايدئولوژی و وحشت هستن.به طور خلاصه يک ديکتاتور که نمونه بارزش میتونه پينوشه یا همين شاه فقيد پهلوی باشه روابطش با مردم از این قراره: به من کاری نداشته باشید ,بگذاريد من با مملکت هر کاری دلم خواست بکنم دزدی کنم ,بچاپم, مملکت رو نابود کنم . شما هم تو زندگی شخصیتون هر کاری دلتون خواست بکنید .تا وقتی به پر وپای من نپيچید من با شما کاری ندارم.
اما يک حکومت توتاليتر ايدئولوژيک بر خورد می کنه ِيعنی :به همه چیز کار داره فرقی هم نمی کنه که شما باهاش کاری داشته باشید يا نه. جدای از سیاست و اقتصاد وسایر اموری که مطابق سلیقه خودش رفتار میکنه اين سليقه رو در زندگی شخصی مردم اعم از ازدواج , مذهب , کار,تفريح , معاشرت و ... اعمال میکنه و هیچ تمرد و انحرافی رو از سبک و نظر خودش تحمل نمی کنه.و طبیعتا برای کنترل مردم سیاستهایی رو اعمال می کنه که از جمله اونها منزوی کردن مردم و ایجاد فضای ارعاب و وحشت عمومی هست.
|